بانجو نوعی گیتار یا ماندولین به شمار می آید با این تفاوت که روی دهانه کاسه طنینی بانجو پوست کشیده شده است.
تحقیقات اخیر در مورد تاریخچه سازهای آفریقایی نشان میدهد که در غرب آفریقا حدود ۶۰ ساز که هر کدام شباهت‌های خاص خود را با بانجو دارند پیدا شده که می‌توان آنها را نمونه‌های اولیه این ساز تلقی کرد. همچنین مدارک دیگری نیز وجود دارد که ابتدایی‌ترین نوع از این دسته از سازها را مربوط به ۶۰۰۰ سال پیش، در حوالی بین ا‌لنهرین نشان میدهد.
اوایل از کدو برای ساختن بدنه، از پوست حیوانات برای رزونیت صدا و چوب برای ساختن دسته که بسیار هم ساده بود استفاده می شد.
در اوایل قرن هفدهم نمونه های نخستین بانجوی امروزی در کارائیب شروع به ظهور نمود.
این مدل های اولیه از بانجوی امروزی توسط برده ها نواخته می شد، و تا سال ۱۸۳۰ که یک مطرب دوره گرد سفید پوست اهل ویرجینیا، به نام جوئل واکر سوینی
(joel walker Sweeney) این ساز را برای خود برگزید، همچنان در دست برده ها بود.
بانجوی او ۴ سیم یکسره داشت، به همراه سیم پنجم که از بقیه کوتاه تر بود، و بدنه ای شبیه به طبل.
بانجو محبوبیت روزافزون خود را هم چنین مدیون چارلی پول و گروه سه نفره او هست، ولگردان کارولینای شمالی. پول، به دلیل جراحتی که بر اثر بازی بیس بال به دستش وارد شده بود، تکنیک سه انگشتی را که با نام کلاسیک یا بانجوی فینگر استایل شناخته می شود، ابداع کرد.
بانجو از دو ماده اوليه عمده ساخته میشود: چوب و فلز. البته مواد ديگری همانند چسب‌های مختلف؛ مواد منبت‌كاری (يا تزئين) همانند صدف و پلاستيك نيز در مقادير كمتر در ساخت آنها مورد استفاده قرار میگيرد.
انواع مختلفي از این ساز وجود دارند
و به طور کلی دارای ۴ تا ۶ سیم فلزی است .
- بانجو پنج سیم
- بانجو شش سیم
- بانجو هشت سیم
- بانجو ماندولین یا بانجولین
- بانجو یوکوللی یا بانجوللی
- بانجو گیتارها
بانجو محبوب سیاهانكه با يك مضراب يا زخمه به جاي انگشتان نواخته مي‌شوند.
پیشگامان بانجو
ویلیام بوچر William Boucher در ۱۸۹۹ – ۱۸۲۲
ویلیام بوچر، نخستین سازنده تجاری ساز بانجو بود.
موسسه اسمیتسونیان هماکنون
جوئل واکر سوئینی Joel Walker Sweeney : در ۱۸۶۰ – ۱۸۱۰
جوئل واکر سوئینی، نخستین نوازنده حرفهای ساز بانجو پنج سیم بود که نواختن را از آمریکاییهای آفریقایی فراگرفته بود.
ارل اسکراگز Earl Scruggs : در ۲۰۱۲ – ۱۹۲۴
ارل اسکراگز، ابتدا یک نوازنده بانجو در یک گروه کانتری محبوب به نام برادران موریس ( The Morris Brothers) در جنوب کالیفرنیا بود.
در سال ۱۹۴۴ رهبر یک گروه بزرگ و پدر بلوگرس، یعنی بیل مونرو (Bill Monroe) از او دعوت به همکاری کرد. اسکراگز، گسترش دهنده یک سبک به خصوص از نوازندگی بانجوست که متودهای او در استایل بلوگرس، برای بسیاری از نوازندگان الهام بخش بود.
بانجو معمولاً در موسیقی کانتری، جاز، بومی ایرلندی، بلوگرس، و موسیقی آمریکایی آفریقایی تبار به گوش می رسد.
از آن زمان که سازهای غربی در ایران رایج شد ، نواختن این ساز هم متداول گردید ولی در سالهای اخیر تداول چندانی ندارد.