موسیقی شرق آسیا همیشه پربار و مرموز بوده است. بسیاری از ملودی هایی که امروزه در موسیقی استفاده می شود پیشینه ای قدیمی در تاریخ موسیقی شرق آسیا دارند. ژاپن، یکی از کشورهایی است که از نظر فرهنگ و هنر بسیار غنی بوده و تمدن آن به قبل از میلاد مسیح باز میگردد. این کشور کهن مانند ایران دارای سازهای سنتی مخصوص خویش است که در مراسم های مختلفی از آنها استفاده می شود. امروزه سازهای سنتی ژاپنی نیز مانند سازهای سنتی کشورمان، به وُفور در ملودی ها و تنظیمات جدید استفاده می شود و می توان گفت که موسیقی پاپ ژاپن با موسیقی محلی و فولک آن کشور عجین شده است .
نت هایی سراسر امید و طراوت. از دل سرزمین های زیبایی آسیایی. موسیقی های آسیایی خیلی زیبا هستند و همیشه به دل می نشینند. چرا که مانند تاریخ کهنشان، موسیقی آنها نیز ریشه در اعماق روزگار دارد و پخته است. چه نت های زیباو چه ساز های آنها.
صدای تایکو طبل دو هزار ساله در تالار وحدت
تایکو طیف وسیعی ازسازهای کوبه ای ژاپنی است. درژاپنی، اصطلاح تایکو به هر نوع طبل اطلاق می شود، اما در خارج از ژاپن، به طور خاص برای اشاره به هر یک از طبل های مختلف ژاپنی به نام وادایکو استفاده می شود و طبل زدن به طور خاص کومی دایکو،به معنی "مجموعه طبل" نامیده می شود.
تایکو در فولکلور ژاپنی منشأ اسطوره‌ای دارد، اما سوابق تاریخی نشان می‌دهد که تایکو از طریق نفوذ فرهنگی چین و کره در اوایل قرن ششم پس از میلاد به ژاپن معرفی شد.. گزارش‌های تاریخی، که قدیمی‌ترین آنها به سال ۵۸۸ پس از میلاد برمی‌گردد، خاطرنشان می‌کند که مردان جوان ژاپنی برای مطالعه کاکو ، طبلی که در جنوب چین سرچشمه می‌گیرد، به کره سفر کردند . این مطالعه و استفاده از سازهای چینی ممکن است بر ظهور تایکو تأثیر داشته باشد
سفال هایی ازدوره هانیوا که طبل های تایکو را به تصویر می کشد نیز یافت شده است. برخی از تایکوها شبیه سازهایی هستند که از هند سرچشمه می گیرند.
عملکرد این ساز در طول تاریخ متفاوت بوده است، از ارتباطات، اقدام نظامی، همراهی تئاتر، مراسم مذهبی و اجرای کنسرت.
در دوران مدرن، تایکو همچنین نقش اصلی را در جنبش‌های اجتماعی اقلیت‌ها در داخل و خارج ژاپن ایفا کرده است.
باچی
جالب است بدانید که تایکو یک استوانه تو خالی است که دو طرف آن را پوست فرا گرفته است و در اندازه های مختلفی ساخته شده است. بزرگترین طبل جهان هم از سری سازهای تایکو می باشد که به آن اودایکو می گویند.
باچی چوب هایی هستند که به طور خاص برای اجرای تایکو استفاده می شوند و می توانند کمی ضخیم تر از چوب های درام معمولی باشند.
تایکو یکی از سازهایی است که در بین نوازندگان سازهای کوبه ای محبوب است.
این ساز مقدس شمرده می شود و نمادی از یک مرد در حال نواختن تایکو، در ژاپن مانند یک قدیس عبادت می شود.
صدای این ساز از برد بالایی برخوردار است و با توجه به روش هایی که تولید می شود ممکن است چندین سال زمان ببرد تا روند ساخت ساز کامل شود.
اجرای کومی دایکو ، که مشخصه آن گروه نوازندگی درام‌های مختلف است، در سال ۱۹۵۱ با کار دایهاچی اوگوچی و بعداً در سال ۱۹۶۱ توسط اوندکوزا توسعه یافت ، و تایکو بعداً در میان بسیاری از گروه‌های دیگر محبوب شد.
کومی-دایکو گروه های عملکردی نه تنها در ژاپن ، بلکه در ایالات متحده ، استرالیا ، کانادا ، اروپا ، تایوان و برزیل نیز فعال هستند. عملکرد Taiko از اجزای مختلفی در ریتم فنی تشکیل شده است ، فرم, چوب گرفتن ، لباس ، و ابزار دقیق.
گروه ها معمولاً از انواع مختلف بشکه ای استفاده می کنند nagadō-daiko و همچنین کوچکتر shime-daiko. بسیاری از گروه ها طبل ها را با آواز ، تار و سازهای بادی چوبی همراهی می کنند.
نوازندگان با تنظیم درجه خم شدن در زانوی چپ خود به سمت درام خم می شوند و از آن دور می شوند.
ماسانوری تاکاهاشی که با نام کیتارو در جهان معروفیت دارد ، از نوازندگان بنام تایکو می‌باشد.
دهقانان کوهپایه‌های فوجی یاما اکنون ۲۵ سال است که در ماه اوت هر سال در آن شبی که ماه کامل است، از شامگاه تا سپیده دم را با صدای تایکو (طبل بزرگ ژاپنی) به صبح می‌رسانند. طبق سنت ژاپنی، تایکو نوازی نوعی ادای نذر است. تایکو نوازی ماه آگوست در معبد بودایی نیز ادای نذر کیتارو است.
او برای شکرگذاری از زمین، سالی یک شب طی مراسمی که ژاپنی‌ها آن را جشن ماه کامل می‌نامند تا صبح بر تایکو می‌کوبد. آن قدر می‌کوبد و می‌کوبد که اغلب از دستانش خون جاری می‌شود، اما صدای طبل هرگز تا طلوع آفتاب قطع نمی‌گردد.