آشنایی با همایون خسروی، نوازنده ویولنسل

همایون خسروی کامرانی در مرداد ۱۳۳۲ در تهران زاده شد.

پدرش نوازندهٔ ویولن بود و بدین سبب با موسیقی آشنا شد. او به هنرستان عالی موسیقی راه یافت و نواختن ساز ویولنسل را آغاز نمود.

همایون خسروی کامرانی در مرداد ۱۳۳۲ در تهران زاده شد.

پدرش نوازندهٔ ویولن بود و بدین سبب با موسیقی آشنا شد. او به هنرستان عالی موسیقی راه یافت و نواختن ساز ویولنسل را آغاز نمود.

«آن‌زمان که وارد هنرستان شدم، حقِ انتخابی برای سازم نداشتم؛ درواقع اساتیدِ هنرستان براساس نیازی که به نوازندگان ساز‌های مختلف داشتند، آن را به ما معرفی می‌کردند. به من ویولون‌سل دادند، هر چند که یک سالی نیز نزدِ «مرتضی حنانه» فرنچ‌هورن نواختم؛ اما این بخت را داشتم که از حضورِ اساتید بسیار برجسته‌ای استفاده کنم.»

از جمله استادان او می‌توان به: زاون مورکوریان، میشل خوتسیف، هوشنگ سنجری، و محمد پورتراب اشاره کرد.

همایون خسروی در سن ۱۴ سالگی به ارکستر بزرگ رادیو دعوت شد و پس از آن، همکاری خود را با ارکستر سمفونیک تهران به رهبری فرهاد مشکات آغاز نمود.

خسروی» توانست بورسیه‌ی موسیقی از کشورهایی، چون آلمان و اتریش را به دست آورد و بعد از بازگشت به ایران، در کنار فعالیت با ارکستر مجلسی رادیو و تلویزیون به تدریسِ ویولون‌سل در هنرستان عالی موسیقی نیز مشغول شد؛ اما آموزش تنها بخشی از فعالیت‌های او بود، هم‌زمان در کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان نیز همکاری داشت و آثاری با همراهی احمدرضا احمدی و احمد شاملو کار کرد. فعالیت در حوزه‌ی موسیقی باکلام نیز بخشِ دیگری از کارهای‌ش بود که نتیجه‌اش نوازندگی در آثار متعدد از جمله اثری به خوانندگی «هنگامه اخوان» بود.

او در دهه‌ی ۶۰ با وجود فعالیت‌های گسترده در انجمن‌های فرهنگی و نواختن در بسیاری از آثار، برای درکِ جهانِ گسترده‌تری از موسیقی به امریکا مهاجرت کرد. «خسروی» نوازنده‌ای بود که بیانِ شخصی خودش را داشت و می‌گفت: «وقتی شما به نوازندگانِ بزرگی که در صحنه‌های جهانی می‌نوازند، مراجعه می‌کنید؛ مشاهده می‌کنید که علاوه بر تکنیک، ذهنیت و خلاقیت آنان است که اجرای‌شان را درخشان می‌کند. نت‌ها اشکالِ بی‌جانی هستند و این نوازنده است که با خلاقیت و درون‌گرایی‌اش به آن‌ها جان تازه می‌دهد و نمونه‌اش در موسیقی ایرانی کسانی، چون «جلیل شهناز» و «فرهنگ شریف» هستند.

وی همچنین به عنوان آموزگار ویولنسل، سابقهٔ همکاری با هنرستان موسیقی تهران و هنرستان باغچه‌بان را در کارنامهٔ هنری خود داشت.

وی دوره‌های تخصصی نوازندگی ویولنسل را با بورسیه وزارت فرهنگ و هنر، در کشورهای آلمان و اتریش سپری کرد.

همایون خسروی پس از آغاز جنگ ایران و عراق برای آشنایی با بازارهای موسیقی بین‌المللی ایران را ترک کرد و به آمریکا مهاجرت نمود.

از جمله آثار هنری او می‌توان به نوازندگی در آلبوم‌های موسیقی «شب،سکوت، کویر» به آهنگسازی کیهان کلهر و خوانندگی محمدرضا شجریان، «نگاه آسمانی» به آهنگسازی همایون رحیمیان و خوانندگی حسام‌الدین سراج، «گریه بی‌بهانه» به خوانندگی حسام‌الدین سراج و نوازندگی در موسیقی سریال‌هایی چون «سلطان صاحبقران» به آهنگسازی واروژان، «افسانه سلطان و شبان» به آهنگسازی بابک بیات و «امیرکبیر» به آهنگسازی کامبیز روشن‌روان اشاره کرد.

و سپس برای بسیاری از فیلم‌ها (در ایران و خارج از کشور) موسیقی نوشت؛ خودش می‌گفت: «وقتی قرار است برای یک ارکستر موسیقی بنویسید، دست‌تان باز است تا سراغ ایده‌های‌تان بروید؛ اما وقتی می‌خواهید موسیقی فیلم بنویسید، باید دنبالِ آن حسی باشید که مدِ‌نظر کارگردان است. البته در امریکا ما این فرصت را داریم تا فیلم را روی پرده ببینیم و به همین خاطر قرابت بیشتری با احساسِ کارگردان پیدا می‌کنیم.»‌

اولین کاری که همایون خسروی و کریم قربانی با هم در آن حضور داشتند، فیلم «خانه آقای حق‌دوست» به کارگردانی منوچهر سمیعی بود که آهنگسازی آن را محمد شمس بر عهده داشت.

آقای قربانی با اشاره به دشواری نواختن کارهای محمد شمس می‌گوید که همایون خسروی نوآنس‌های (لحن) خوبی در کارش ایجاد می‌کرد.

آنها آخرین بار در مجموعه تلویزیونی پر بیننده گل پامچال همنوازی کردند؛ مجموعه‌ای پرمخاطب به کارگردانی محمدعلی طالبی و آهنگسازی محمدرضا علیقلی.

آقای قربانی معتقد است در نوازندگی و به‌ویژه نواختن سازی مانند ویولنسل نمی‌توان ریا کرد. او که صدای آرشه همایون خسروی را از دیروز تا امروز دنبال کرده است، آقای خسروی را نوازنده‌ای می‌داند که همیشه با همان مسئولیت دوران دانشجویی و هنرجویی‌اش نوازندگی کرد.

با وجود آنکه تخصص «همایون خسروی»، موسیقی کلاسیک بود؛ اما او فعالیت‌های بسیاری در زمینه‌ی موسیقی پاپ، سنتی و فیوژن نیز داشت و درباره‌ی موسیقی اصیل ایران می‌گفت: «در سال‌های اخیر، تعدادی آهنگ‌ساز برجسته در موسیقی ایران آمده‌اند که موسیقی سنتی را تغییر شکل داده‌اند و رنگ‌آمیزی جدیدی به آن بخشیده‌اند و به همین خاطر این موسیقی توانسته در بین جوانان و خارجی‌ها رشد زیادی پیدا کند. هنرمندان ایرانی در هر شرایط توانسته‌اند به ایده‌آل‌های بزرگ خودشان برسند؛ البته اگر امکانات در کنار آموزش و برنامه ریزی باشد، نتیجه‌ی درخشانی به همراه خواهد داشت.»