اولین بار ملودیکا در کشور ایتالیا توسط فردی به نام آندری بورل،ساخته شد و در سال ۱۹۵۰ میلادی کمپانی هونر شکل مدرن این ساز را ساخت که در واقع فرم امروزی این ساز است.
در واقع ملودیکا در دهه ۱۹۶۰ توسط استیو رایش، آهنگساز آمریکایی در یک قطعه موسیقی متعلق به خود او با نام “Melodica” به عنوان یک ساز اصلی استفاده شد.
اما نواختن آن توسط نوازنده ای به نام آگوستوس پابلو باعث شهرت هر چه بیشتر این ساز شد.
بعدها با گسترش این ساز طرفداران بسیاری را در سرتاسر جهان به خود اختصاص داد و همچنان علاقه مندان زیادی در بین موزیسین ها چه تک نوازی، همنوازی و همراه با ارکستر پیدا کرد.موسیقی جهانی روی ملودیکا خیلی خوب کار می کند و امروزه در تمام نقاط جهان نوازندگان و آهنگسازان در سبک های مختلفی از آن استفاده می کنند
موسیقی محلی فرانسوی، ایتالیایی، یهودی، ایرلندی، موسیقی کر جزو موارد خوبی هستند که با ملودیکا نواخته میشود.
در بین کشورها در جامائیکا این ساز از طرفداران زیادی برخوردار بود و سازی محبوب در میان مردمانش به شمار می رفت.
ظاهر ملودیکا ممکن است برای شما یاد آور پیانو یا کیبورد باشد. این کاملا درست است زیرا در این ساز از کلاویه هایی مشابه با کیبورد و پیانو استفاده شده است اما چیزی که در اصل وجود دارد ساختار و نوع متفاوت آن میباشد.
زمانی که با ملودیکا شروع به نواختن میکنید صدای سازهای بادی تولید میکنید زیرا سیستم تولید صدای ملودیکا تقریبا برگرفته از سازهای بادی مانند هارمونیکا است.
اصولا به کارگیری کلاویه در ملودیکا باعث شده تا یادگیری نواختن با آن نسبتا آسان تر شود. به همین علت بسیاری ملودیکا را سازی برای همه افراد میدانند و محدودیت سنی برای نواختن آن است.
ملودیکا ، در دسته wind instruments یا سازهای بادی قرار میگیرد.
این ساز دارای ساختاری از نوع سازهای بادی است اما برخلاف دیگر سازها نواختن آن بوسیله کلید هایی صورت میگیرد که در پیانو با عنوان کلاویه استفاده میشود. با توجه به این موضوع به ملودیکا ، wind piano یا پیانو بادی هم گفته میشود
الگوی ملودیکا شباهت زیادی به سازدهنی دارد.
این ساز با دمیدن هوا در آن و فشار دادن کلیدها، نت های موسیقی را ایجاد می کندو شامل دوبخش است یک کیبورد موسیقی در قسمت بالایی ساز قرار دارد و یک دهانه هم وجود دارد که از طریق آن هوا به قسمت داخلی ساز منتقل می شود.
ملودیکا را می‌توانید با دو دست هم بنوازید، به شرطی که یک لوله هوا به آن اضافه شود.
حجم صدای این ساز اغلب دو یا سه اکتاو است.
بیشتر ملودیکاها از جنس پلاستیک هستند اما انواع چوبی و فلزی آن هم تولید می شود.
صدای منحصر به فرد ملودیکا تداعی کننده صدایی ما بین هارمونیکا و آکاردئون است. کیفیت صدا با نحوه دمدین نوازنده در آن قابل کنترل است و این امکان را می دهد تا صداهای آرام، بلند، لگاتو، استاکاتو و … نواخته شود.
در ایران اما به این ساز تا چندی قبل بیشتر به عنوان اسباب بازی و سازی برای کودکان نگریسته می شد. اما اکنون این ساز در حال یافتن جایگاه جدیدی بین موزیسین های حرفه ای و آماتور است.