پریسا شهریور سال ۱۳۲۸ در شهسوار چشم بدنیا گشود.
صدای خوش از طرف پدر و پدربزرگ به او و خواهران و برادرانش به ارث رسیده بود. بزرگ‌ترین مشوق و حامی او در خانواده پدرش بود و در دوران تحصیل هر وقت برنامه‌ای بود كه از وی می‌خواستند شركت كند، پدرش نه تنها مخالفت نمی‌كرد، بلكه بسیار هم تشویق می‌كرد. با حمایت و تشویق‌های پدرش بود كه او در مسابقات هنری مدارس شركت می‌كرد.
محمود کریمی
محمود کریمی و پریسا
آخرین باری كه در رشته آواز رتبه اول را در بین تمام دانش‌آموزان سراسر كشور كسب كرد، با استاد محمود كریمی كه از اعضای هیئت داوران بودند آشنا شد. استاد كریمی او را بسیار تشویق كرد و پیشنهاد كرد كه برای آموزش موسیقی ایرانی دستگاه‌ها و ردیف موسیقی سنتی شاگرد ایشان شود. لذا تحصیل موسیقی سنتی ایران را به طور جدی و مستمر در خدمت آن استاد بزرگوار آغاز كرد. هنوز دو سالی از آموزش نگذشته بود، كه استاد محمود کریمی برای آغاز كار حرفه‌ای، او را به وزارت فرهنگ و هنر وقت معرفی كرد.
همكاری پریسا با وزارت فرهنگ و هنر مدت پنج سال ادامه داشت، كه در این مدت برنامه‌هایی در تلویزیون اجرا كرد و كنسرت‌هایی در تهران و بعضی شهرستان‌ها و نیز همراه با گروه‌های مختلفی كه در آن وزارتخانه فعال بودند، كنسرت‌هایی در خارج از كشور برای معرفی موسیقی سنتی ایران اجرا كرد.
داریوش صفوت
پس از چندی با دکتر داریوشصفوت آشنا شد و به درخواست وی، به استخدام مرکز حفظ و اشاعهٔ موسیقی درآمد. این مرکز به سال ۱۳۴۷ توسط داریوش صفوت راه‌اندازی شده بود و ایشان سرپرستی آن را به عهده داشت. او با گرد آوردن برخی از استادان به‌نام موسیقی ایرانی همچون نورعلی‌خان برومند، سعید‌هرمزی و عبدالله‌خان دوامی و محمود کریمی توانست گروهی از هنر جویان نخبه را پرورش و تحویل جامعه موسیقی بدهد که به جنبش احیاء در موسیقی ایرانی شهره شد.
در سال ۱۳۵۲، پریسا ازدواج کرده و صاحب دو دختر و یک پسر شدند. پریسا در گفتگویی اشاره می کند که دو دختر او سه تار می نوازند، اما هیچ اجرایی از آنها تا به امروز در دسترس نیست، پسرش دارا افراز نیز نوازنده ی دف و تنبک است و در سال ۲۰۱۸ در اجرایی پس از دریافت جایزه بیتا، مادرش را همراهی کرد.
پس از فعالیت در مرکز حفظ و اشاعهٔ موسیقی در سه دوره از جشن‌های شیراز شرکت نمود و آوازهٔ هنرش فراگیر شد.
از سال ۱۳۷۰ در پی دعوت مرکز حفظ و اشاعهٔ موسیقی سنتی برای تعلیم آواز ایرانی به خانم‌ها به همکاری با آن مرکز پرداخت و شاگردان زیادی در این مدت با موسیقى دستگاهى ایران آشنا شدند.
در سال ۱۳۵۲، پریسا ازدواج کرده و صاحب دو دختر و یک پسر شدند. پریسا در گفتگویی اشاره می کند که دو دختر او سه تار می نوازند، اما هیچ اجرایی از آنها تا به امروز در دسترس نیست، پسرش دارا افراز نیز نوازنده ی دف و تنبک است و در سال ۲۰۱۸ در اجرایی پس از دریافت جایزه بیتا، مادرش را همراهی کرد.
همکارى وی با مرکز ادامه داشت، تا زمانى که براى اولین بار در سال ۱۹۹۵ میلادى با گروهى برای اجرا کنسرت عازم سفر خارج از کشور شد و کنسرت‌هایى در اکثر کشورهاى اروپایى برگزار گردید، که بسیار مورد استقبال هموطنان عزیز مقیم خارج از کشور قرار گرفت.
همکارى پریسا با مرکز، پس از بازگشت به ایران قطع شد و از آن پس به تعلیم خصوصى بانوان در منزل شخصی خود ادامه داد. از آن تاریخ تاکنون، سفرهاى خارج از کشور براى شرکت در فستیوال‌هاى مختلف همچنان ادامه دارد.
سال ۲۰۱۷ برای تدریس ردیف آوازی موسیقی ایرانی به دانشگاه ایالتی کالیفرنیا در سان‌دیه گو دعوت شد و اکنون مقیم این منطقه است.
گروه دستان اتاوا
درخشانترین دوره فعالیت پریسا در خارج را باید به همکاری او با گروه دستان اختصاص داد. این همکاری با تور کنسرت بزرگی از اکتبر ۲۰۰۲ شروع شد و تا ۲۰۰۸ به طول انجامید. آلبوم‌های گل بهشت، شوریده و برخی اجراها در جشنواره‌های معتبر آفریقایی و آسیایی و اروپایی حاصل این دوره همکاری است.
از سال ۲۰۰۸ به بعد او با ایمان وزیری به عنوان نوازنده تار و با همکاری چند نوازنده دیگر، از جمله فرزندش دارا (به عنوان نوازنده تنبک و دف) کنسرت‌هایی را در کشورهای مختلف اجرا کرد.