فرامرز پایور نوازنده، ردیفدان، نواساز و تصنیف ساز بنام موسیقی ایران در ۲۱ بهمن سال ۱۳۱۱ در تهران چشم به جهان گشود.

پدرش علی پایور، هنرمند نقاش و استاد زبان فرانسه در دانشگاه تهران و پدربزرگش نقاش ماهر و چیره دست دوره قاجار که با نواختن ویولن، سنتور و سه تار آشنایی داشت.


او در هفده سالگی آموزش موسیقی را نزد ابوالحسن صبا آغاز و همزمان از محضر استادان فرهیخته چون عبدالله دوامی و نورعلی خان برومند بهره برد.

فرامرز پایور از سال ۱۳۲۳ فعالیت خود را در وزارت فرهنگ و هنرِ وقت و از سال ۱۳۲۷ به تدریس سنتور در هنرستان عالی موسیقی پرداخت.

درسال ۱۳۴۱ برای ادامه تحصیلات کلاسیک از سوی وزارت فرهنگ و هنر به انگلستان فرستاده شد و موفق به دریافت دانشنامه زبان و ادبیات انگلیسی از دانشگاه کمبریج شد. در طی این سال‌ها تلاش فراوانی در جهت معرفی موسیق ایران و سنتور در محافل دانشگاهی نموده و کنفرانس‌های در این زمینه با همراهی ساز خود برگزار نمود.

استاد فرامرز پایور در کنار استاد محمد اسماعیلی

استاد فرامرز پایور در کنار استاد محمد اسماعیلی

گروه نوازی با ساختار سازهای ایرانی از جمله تلاش‌های این هنرمند عزیز کشور می‌باشد و در اجرای گروهی خویش با اساتید و نخبگان موسیقی همچون جلیل شهناز و هوشنگ ظریف ( تار )، رحمت الله بدیهی و علی اصغر بهاری (کمانچه)، حسن ناهید و محمد موسوی (نی)، حسین تهرانی و محمد اسماعیلی (تنبک) همکاری کرده‌است.

کتاب ردیف فرامرز پایور برای سنتور و نت نویسی قریب به دویست تصنیف به روایت استادش عبدالله خان‌دوامی حاصل علاقه‌مندی وی و در سایه دانش وسیع او در زمینه موسیقی تهیه و در اختیار هنرآموزان این ساز خوش‌نوا قرار گرفت.

گروه اساتید به اهتمام استاد فرامرز پایور در سال ۱۳۶۰ به همراهی جلیل شهناز، علی اصغر بهاری، محمد موسوی و محمد اسماعیل تشکیل گردید و خود استاد سرپرستی، آهنگسازی و نوازندگی سنتور را بر عهده داشت که موجبات خلق آثاری ماندگار با استاد محمدرضا شجریان و شهرام ناظری گردید.

فرامرز پایور جلیل شهناز و حسین تهرانی

از سمت راست به چپ: حسین تهرانی، جلیل شهناز و فرامرز پایور

فرامرز پایور به جهت نظم و انظباط شخصی، شفقت و دلسوزی نسبت به اعضا گروه و نداشتن تبعیض زبانزد تمام افرادی بود که طی سالها با او همکاری داشتند و این از زمره شخصیت‌های ویژه این استاد عزیز کشورمان بود.

روحش شاد و یادش گرامی باد.